Welkom op de website van de MDHG
De MDHG is al 40 jaar een belangenbehartiger voor druggebruikers en dak- en thuislozen in Amsterdam.
De MDHG biedt gratis cliëntondersteuning en helpt u met informatie, advies en ondersteuning. Bij de MDHG kunt u uw kant van het verhaal te vertellen, wanneer u telkens weer van het kastje naar de muur gestuurd wordt. Maar ook wanneer de hulp waar u recht op meent te hebben telkens weer wordt afgewezen. Wanneer uw problemen zo groot zijn, dat u niet meer weet waar u moet beginnen.
De MDHG is van origine een vereniging die zich hard maakt voor personen die drugs gebruiken, dus u kunt ook met druggerelateerde problematiek bij ons terecht. Wij bieden ondersteuning en begeleiding bij problemen die ontstaan door dakloosheid, schulden en juridische problemen.
De MDHG werkt onafhankelijk en komt op voor uw rechten. We ondernemen alleen actie wanneer u wilt dat we dat doen. U kunt bij ons ook terecht wanneer u zelfstandig op de computer wilt werken en kunt daarbij gebruik maken van faciliteiten als telefoon en printer.
Wanneer u eerst kennis wilt maken met de organisatie is dat mogelijk. Iedere werkdag is de MDHG tussen 10.00 en 12.30 uur en tussen 15.30 en 16.30 uur geopend voor iedereen die bijvoorbeeld een kop koffie wil drinken.
Facebook Posts
De MDHG is gesloten van zaterdag 18 juli tot en met zondag 9 augustus. Vanaf maandag 10 augustus zijn we weer op werkdagen geopend tussen 10 en 16.30 uur. Aangezien we vermoeden dat ook dan nog anderhalve meter afstand noodzakelijk is, herstarten we onze "vrije inloopuren" dan nog niet. Maar zoals gedurende de hele coronacrises, is iedereen (zonder coronaklachten) met een ondersteuningsvraag dan weer van harte welkom.
Spuit 11 zomer 2020 is uit
De Spuit 11 -het tijdschrift van de Belangenvereniging Druggebruikers MDHG- van zomer 2020 is uit en online te bekijken. Met daarin onder andere:
- Het Lockdown Logboek: over de coronatijd voor dak- en thuislozen
- Portretjes van bezoekers van de noodopvang: "Oh shit, waar ben ik beland?"
- Black Lives Matters
- Interview Jet Bussemaker van de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving: "Wonen is een recht"
- Geen boetes meer voor buitenslapen
- Het verhaal van André: "Ga daar maar heen!"
- De absurditeit van kortingen op uitkeringen van daklozen
- Dakloos voor een beetje dope: de wetten Doorzon en Damocles schieten met een bazooka op wat mugjes.
En verder: "En van de andere kant", Peter van der G. en In memoriam.
Spuit 11 wordt gratis verspreid in voorzieningen voor druggebruikers en dak- en thuislozen en is online te lezen via www.mdhg.nl/spuit-11-zomer-2020/
Black Lives Matter
Redactioneel voorwoord van Spuit 11 (zomer 2020), het tijdschrift van de MDHG
Dat mensen met een donkere huidskleur eerder staande worden gehouden dan witte mensen, was ook al voor de dood van George Floyd geen nieuws. Bij de MDHG wordt dat door vrijwel iedereen -van alle kleuren- simpelweg als feit bestempeld. Als druggebruiker heb je daar extra last van, omdat bezit van dope of gebruikersattributen verboden is. Zo is er dus bijna altijd wel een reden om je te bekeuren. Waar de witte uitgaansgebruiker zonder veel zorgen zijn pillen en coke kan meenemen, dragen al die staandehoudingen van donkere MDHG-leden bij tot een aanstaande ISD-veroordeling, of een van de vele andere maatregelen waarmee de maatschappij je haar wil oplegt.
In gesprekken die we in het verleden tussen politie en leden organiseerden werd dit probleem vaak aangekaart, dus we zijn ook echt wel voorstander van oproepen tot meer dialoog en zo. Maar ik kan niet met recht zeggen dat deze gesprekken een heel grote bijdrage aan de oplossing hebben geleverd. In de VS pleiten actievoerders dan ook voor een structurelere oplossing: defund the police. Steek minder geld in handhaving door de politie, en meer geld in armoedebestrijding, maatschappelijk werk en drugshulpverlening.
Het is om dezelfde reden dat een van de oudste en grootste burgerrechtenbewegingen in Amerika, de National Association for the Advancement of Colored People (NAACP), zich al jaren geleden tegen de drugsoorlog heeft uitgesproken. De NAACP heeft uitgerekend dat Afro Amerikanen 13 keer meer kans hebben om naar de gevangenis te gaan dan witte mensen die dezelfde feiten plegen. Ook zij pleiten voor alternatieve programma’s om drugsmisbruik tegen te gaan.
Wie zich in de geschiedenis van het drugsverbod verdiept, kan niet anders dan concluderen dat racisme de basis van dit falende beleid is. Het begon met het verbod in 1914 in het zuiden van de VS om Mexicaanse gastarbeiders naar willekeur te kunnen arresteren, en groeide onder leiding van Harry J. Anslinger uit tot de ramp die het geworden is. Deze Anslinger was van 1930 tot 1962 de eerste commissaris van het Federal Bureau of Narcotics, en daarmee verantwoordelijk voor het Amerikaanse drugsbeleid, en de immense invloed daarvan op de wereld.
Anslinger was een uitgesproken racist, wat ook een van zijn voornaamste motivaties was om de drugsoorlog te laten groeien. Een van zijn talloze verschrikkelijke uitspraken: “Reefer makes darkies think they’re as good as white men. The primary reason to outlaw marijuana is its effect on the degenerate races.” (“Cannabis laat zwartjes denken dat ze net zo goed zijn als witte mannen. De voornaamste reden om marihuana te verbieden is het effect op de lagere rassen.”) Hij wist de drugsoorlog en zijn bureau groot te maken met schrikbeelden van drugs die niets anders dan leugenachtige propaganda waren, wat tot op de dag van vandaag voor een verkeerde beeldvorming zorgt.
Uiteraard zijn niet alle ordehandhavers het met deze strategie eens. De agenten aan de MDHG-tafel zeggen bij de politie te zijn gegaan om misdaad te bestrijden, niet om met repressie de gevolgen van verslavingsproblematiek en sociaal onrecht te onderdrukken. In de VS ligt de oorsprong van de wereldwijde organisatie LEAP (Law Enforces Action Partnership), een club van agenten, rechters en andere wetshandhavers die al jaren voor politiehervormingen pleiten. LEAP stond eerst voor Law Enforces Against Prohibition, want het eerste wat zij wilden aanpakken was "de veelheid van schade als gevolg van de War on Drugs”.
Het is hoopvol dat er beweging is. Als er ergens een beeld van Anslinger staat, ben ik er een groot voorstander van dat weg te halen. Maar veel belangrijker dan dat: laten we het beleid dat onder deze racist tot stand is gekomen zo snel mogelijk vernietigen.
Dennis Lahey
Directeur Belangenvereniging Druggebruikers MDHG
Dakloos voor een beetje dope
Doorzon en damocles schieten met een bazooka op wat mugjes
Artikel voor Spuit 11 (zomer 2020), tijdschrift van de MDHG. Door Leonie Brendel.
Verkrachters, moordenaars of terroristen hoeven niet te vrezen uit hun huis te worden gezet, en wie een gigantische wijncollectie heeft, kan daar met een gerust hart op internet mee pronken. Maar wie thuis wat wiet, cocaïne of een ander illegaal middeltje heeft, loopt het risico zonder pardon op straat te worden gezet. Het gebeurt vaak en zonder waarschuwing. Dat in bijna 1 op de 3 gevallen de burgemeester in kwestie ook nog eens onrechtmatig handelt wordt kennelijk voor lief genomen. En dan sta je plots op straat, omdat de oorlog tegen drugs ook in Nederland blijkbaar belangrijker is dan gezond verstand.
Meneer A. komt bij de MDHG als hij hals over kop zijn woning heeft moeten verlaten. A. is een man op leeftijd en woont samen met zijn partner in Amsterdam via woningcorporatie Eigen Haard. Als bijverdienste draait meneer jointjes voor een lokale coffeeshop, die ze daar geheel legaal verkoopt. A. schaamt zich dan ook niet voor zijn werk: iemand moet de jointjes tenslotte draaien. Eens in de zoveel tijd wordt de ongeknipte cannabis bij zijn huis gebracht, A. knipt en draait de wiet en zorgt vervolgens dat de jointjes in de coffeeshop komen. Van overlast is geen sprake, Eigen Haard en de politie hebben daar dan ook geen enkel dossier van. Toch staat er plotseling politie op de stoep, en tijdens een huiszoeking vinden zij 9 kilo ongeknipte cannabis. Eigen Haard besluit een kort geding te starten, waarna de rechter voorwaardelijke uithuisplaatsing oplegt. Eigen Haard is nog niet tevreden en gaat in hoger beroep, met huisuitzetting als resultaat. Volgens het vonnis heeft A. de woning voor criminele doeleinden gebruikt en volgens de huurvoorwaarden leidt dat tot uitzetting. Eindstand: Amsterdam heeft er weer twee daklozen bij.
Macht voor woningcorporaties
Om mensen uit hun huis te kunnen zetten voor drugsbezit heeft Amsterdam een aantal jaar geleden het convenant Doorzon ingericht. Het convenant heeft op zich een nobel doel: betaalbare (sociale huur-) woningen in Amsterdam zijn schaars en dan is het natuurlijk niet de bedoeling dat die slechts gebruikt worden als bedrijfspand voor illegale activiteiten. Doorzon is een samenwerkingsconvenant tussen o.a. Politie Amsterdam-Amstelland en de Amsterdamse Federatie van Woningcorporaties, die handelt naar een verzameling wetten, zoals de Gemeentewet, Woningwet en Wet Damocles (artikel 13B van de Opiumwet). De Wet Damocles was in eerste instantie gericht op het sluiten van bedrijfspanden, maar toen hennepplantages en drugsopslagen in loodsen en kassen massaal werden opgerold, verplaatste dit voor een deel naar woningen. Met de bestaande wetgeving kon hier toentertijd niet op worden ingegrepen en daarom werd in 2007 de Wet Damocles verder uitgebreid. Het convenant Doorzon is daar een verlengde van en richt zich specifiek op het sluiten van woningen. Het geeft woningcorporaties en burgemeesters enorm veel macht en zorgt er in de meeste gevallen voor dat juist de kwetsbaarste mensen op straat komen te staan, geen andere huurwoning meer kunnen krijgen en er nog meer daklozen bijkomen.
In Utrecht leidde dit bijvoorbeeld, na 32 jaar netjes de huur te hebben betaald, tot een huisuitzetting van een ouder echtpaar, omdat hun zoon 1,7 gram cocaïne in bezit had. Het echtpaar van 73 en 58 jaar heeft maandenlang hun tijd moeten doorbrengen op een bankje in het park en de Ikea. De gemeente en politie wilden pertinent niet dat zij zouden terugkeren in de wijk. Pas na dertien maanden besloot het Gerechtshof in Arnhem dat zij wel terug mochten naar hun Utrechtse ‘drugswoning’, tot grote vreugde van de wijk: 1.200 wijkbewoners hadden al een petitie voor hun terugkeer ondertekend.
Ook Jean Paul uit Middelburg werd zijn huis uit gezet. In zijn huis werd cannabis aangetroffen, dat hij gebruikt voor zijn MS. Zowel zijn huisarts als zijn neuroloog vonden dat een goed idee: de gemeente en politie echter niet. De politie kreeg een anonieme tip dat er harddrugs in zijn huis werd verhandeld (wat dus niet het geval was), vond 300 gram van de plant waar hij een doktersverklaring voor heeft en vervolgens kreeg hij een brief van de gemeente dat zijn huis werd dichtgetimmerd. Van de woningcorporatie moest hij zijn huis definitief verlaten. Jean Paul heeft maanden in een caravan moeten wonen voordat een en ander weer was geregeld.
Direct het zwaarste middel
Michelle Bruijn van de Rijksuniversiteit Groningen onderzocht het fenomeen. In slecht 6 procent van de door haar onderzochte zaken blijkt dat er een waarschuwing is gegeven voordat werd overgegaan tot huisuitzetting. ‘In meer dan 90% van de zaken was geen sprake van een waarschuwing of ander minder ingrijpend middel bij een eerste overtreding van de Opiumwet. Directe sluiting zonder voorafgaande waarschuwing is hiermee van uitzondering verworden tot regel.’ De gevolgen – zowel fysiek als mentaal – spelen zelden een rol bij de besluitvorming. ‘Stress, depressies en ontwrichte gezinnen zijn niet zelden het gevolg van huisuitzettingen. Waar de Wet Damocles bedoeld was om bestuursrechtelijke handhaving van het coffeeshopbeleid mogelijk te maken, is de sluitingsbevoegdheid verworden tot een wapen in de war on drugs, juist daar er waar strafrechtelijk voor is gekozen om pas op de plaats te maken.’
Wellicht dat huisuitzettingen op basis van zware criminele activiteiten en mensenhandel nodig zijn, maar op dit moment worden juist niet die ‘huishoudens’ uitgezet. Meestal gaat het over de gevallen waarbij het nut van uitzetting niet duidelijk is. Met als gevolg dat - wanneer een huurcontract wordt ontbonden vanwege drugsbezit - de huurders op een ‘zwarte lijst’ komen te staan, waardoor zij vaak ook geen andere woning kunnen huren.
Eigen voorwaarden
Woningcorporaties spelen op deze manier voor eigen rechter. Veel mensen denken bijvoorbeeld dat het in Nederland is toegestaan maximaal vijf hennepplanten te mogen kweken, omdat het Openbaar Ministerie iemand met vijf planten of minder niet strafrechtelijk vervolgt. Dat betekent niet dat woningcorporaties anders kunnen besluiten, aldus Thijs Roes in de Correspondent. Zelfs als een rechter besluit dat een persoon in zijn woning mag blijven wonen, zal in veel gevallen de woningcorporatie zich wenden tot hun huurvoorwaardes. Er zijn weinig tot geen potentiële huurders die na lezing van de huurvoorwaardes alsnog een huis zullen weigeren, dus daar staat van alles in wat eigenlijk niet door de beugel kan. Zouden huurders van Ymere bijvoorbeeld artikel 2 van de voorwaarden kennen, waarin staat dat een procedure tot ontruiming zal worden ingesteld “bij geconstateerd gebruik of het in bezit hebben van soft- of harddrugs of het buitensporig gebruik van alcohol.” Er staat dus letterlijk dat een jointje, een pofje of te veel alcohol (hoeveel is dat dan?) er voor kan zorgen dat je op straat kan worden gezet. Woningcorporatie Stadgenoot heeft van de voorwaarden een verdienmodel gemaakt en stelt als boete voor de aanwezigheid van ‘meer dan 5 gram softdrugs en/of harddrugs: voor iedere 5 gram één keer de maandhuurprijs die dan geldt.’ Dergelijke voorwaarden hebben toch weinig meer van doen met het idee overlast te bestrijden.
Gemakzucht
Michelle Bruijn spreekt over gemakzucht en juridisch onjuist gebruik van de wet (artikel 13B in de Opiumwet). Tijdens haar onderzoek kwam ze tot de schokkende conclusie dat in bijna een op de drie gevallen de burgemeester onrechtmatig handelt door iemand uit zijn woning te zetten. ‘Het aantreffen van een zogenaamde handelsvoorraad wordt als bewijs gezien dat er wiethandel plaatsvindt. Maar dat hoeft niet zo te zijn.’ Advocaat Maartje Schaap: ‘De Wet Damocles geeft de burgemeester het recht om mensen die alleen nog maar verdacht zijn, te straffen: want wat is er erger dan je huis uit gezet worden?’ Bruijn: ‘Overlast aantonen is ontzettend moeilijk. Voor het toepassen van 13B hoeft alleen maar aangetoond te worden dat de Opiumwet wordt overtreden. Maar nu worden ook andere constateringen onder artikel 13B van de Opiumwet geschaard en dat is juridisch gewoon niet juist.’ Waarom de burgemeesters dat doen? ‘Gewoon gemakzucht.’
Alleen bij legalisering komt er ooit een goed drugsbeleid, maar laten we het tot die tijd in ieder geval een beetje beschaafd houden. Het sluiten van een loods met een XTC-laboratorium is van een compleet andere orde dan de huisuitzetting van iemand met wat te veel dope voor eigen gebruik, of zelfs voor wie daar wat illegaal mee verdient. Door het fanatisme van de war on drugs-believers (vooral de opsporingsdiensten zelf) is regelgeving gecreëerd die zich op geen enkele wijze verhoudt tot de rest van onze wetgeving en zijn woningcorporaties en burgemeesters op de stoel van de rechter geplaatst. Daar horen ze niet. Zoals meneer A. niet op straat hoort, omdat hij jointjes voor een legale coffeeshop rolt.
Herstel begint met een huis - Jan de Vries pleit voor huisvesting als mensenrecht
youtu.be
Bestel gratis het laatste nummer van Tijdschrift voor Sociale Vraagstukken op www.eropaf.nl ---------------------------------------------------------...Wel open, geen vrije inloop i.v.m. COVID-19
Vanwege het coronavirus en de vaak kwetsbare gezondheid van onze bezoekers, hebben we besloten tot in ieder geval 31 maart te stoppen met de vrije inloopuren van 10 tot 12.30 uur en van 15.30 tot 16.30 uur. Mensen met een ondersteuningsvraag kunnen tussen 10 en 16.30 uur nog wel gewoon aanbellen en worden ook door ons geholpen.
Daarbij gelden de volgende afspraken:
- Wanneer je ondersteuning ook telefonisch kan, bel ons dan op 020-6244775;
- Wanneer je aanbelt, zal Peter je vragen waarvoor je komt. Houd tijdens dit gesprek enige afstand;
- Wanneer het een hulpvraag betreft, informeert Peter bij een van de andere medewerkers of er tijd is om je te helpen en of het noodzakelijk is dat je binnen komt. Tijdens dit informeren sluit hij de voordeur;
- Wanneer je klachten als kortst en/of hoesten hebt, ben je niet welkom. Dan zoeken we naar een andere oplossing;
- Wanneer je naar binnen kan, loop je rechtstreeks door naar de spreekkamer (voormalige keuken), om daar plaats te nemen op de stoel bij het raam;
- We geven geen handen;
- Je krijgt geen toegang tot de andere ruimtes. Zelf op de computer werken etc is tijdelijk niet mogelijk;
- Houd het gesprek zo kort mogelijk en houd afstand;
- Je blijft niet langer in het pand dan noodzakelijk;
- Wanneer er tegelijkertijd een tweede persoon voor een gesprek komt, dient deze buiten te wachten tot de spreekkamer gelucht en schoongemaakt is;
- Onthoud dat we dit doen vanwege de vaak fragiele gezondheid van een deel van onze leden, waardoor besmetting fatale gevolgen kan hebben.
We hopen met deze maatregel de verspreiding van het virus tegen te gaan en zo lang mogelijk mensen te kunnen blijven helpen.
MDHG
Contact & Openingstijden
De MDHG is iedere werkdag geopend van 10:00 tot 16:30 uur.
Wilt u tussen 12:30 uur en 15:30 uur gebruik maken van een computer of de telefoon of wilt u een medewerker spreken? Maak dan even een afspraak.
De MDHG is bereikbaar met de metro of tram 14, halte Waterlooplein.
Jonas Daniel Meijerplein 30
1011 RH Amsterdam
T 020 - 6244775
@ info@mdhg.nl